Ka diçka thellësisht magjike tek një grua që ka kaluar përmes dhimbjes – dhe nuk është e dukshme menjëherë. Nuk është pamja e saj e jashtme, megjithëse shpesh ajo rrezaton bukuri. Është mënyra se si ajo lëviz, si flet, si të sheh drejt në sy dhe nuk ka frikë nga e vërteta. Është forca që del përtej fjalëve, një tërheqje që nuk vjen nga përpjekja për të qenë seksi, por nga vetërritja që ka kaluar.
Gratë që kanë kaluar dhimbje nuk kanë më nevojë të binden. Ato nuk përpiqen të provojnë asgjë. Sepse janë përballur me më të keqen dhe kanë mbijetuar. E kur një grua mbijeton shpirtërisht, ajo rilind më e mençur, më e qetë… dhe më e rrezikshme për këdo që përpiqet ta lëndojë sërish.
Ato nuk kanë më durim për drama të kota, për premtime boshe apo ndjenja të pakthyera. Ato nuk i tolerojnë më hije burrash që nuk dinë si të duan, sepse tashmë e njohin vlerën e tyre. Nuk presin më të shpëtohen. Kanë mësuar të shpëtojnë veten.
Këto gra nuk kanë nevojë për shumë fjalë. Një vështrim i tyre thotë gjithçka. Shpesh shfaqen të heshtura, por në heshtjen e tyre ka histori, ka plagë që janë kthyer në forcë. Bukuria e tyre nuk është sipërfaqësore – është magnetike. Sepse bukuria që vjen nga plagët e shëruara është më e fuqishmja.
Ato gra janë të forta. Por mbi të gjitha, janë të vërteta.
Dhe pikërisht kjo vërtetësi, kjo pastërti që del nga thellësia e shpirtit, i bën ato të duken ndryshe. Të pakrahasueshme. Të pazëvendësueshme. Të jashtëzakonshme.
